Stop hou op! Inmiddels een bekende zin in onderwijsland. We leren kinderen hier grenzen mee aangeven. Zeker als je het net introduceert, vliegt deze zin je continu om de oren. Leerkrachten worden er vaak door getriggerd als dit gebeurt. En dat is een interessante: want wat maakt dat je er door getriggerd wordt? Wat laten de kinderen jou zien over jou en jóuw grenzen? Geef je die goed aan of kan je hier ook nog veel in leren? Had je vroeger bijv. een ouder die juist heel erg grenzen aangaf en was er hierdoor geen ruimte voor die van jou? Of was het vroeger bij jou thuis juist grenzeloos en had je wel wat meer duidelijkheid gewild? Allemaal vragen die je jezelf kan stellen bij het onderwerp grenzen. En nog een vraag die we onszelf mogen stellen: wat doet het met je dat kinderen leren over grenzen bij henzelf en de ander? Want als we iets in vorige generaties niet goed geleerd hebben, is het het voelen en uiten van onze eigen grenzen. Nu we dit kinderen wel leren, komen we daarmee ook onze eigen triggers en pijnen van vroeger tegen. En dit is het dubbele van wat we te doen hebben: we weten en voelen dat het hier voor de kinderen over gaat, willen we vanuit ons hart en lijf gaan leven. Maar met dat we het anders willen, worden er ook stukken in onszelf aangeraakt. De vraag is hoe dat voor jou is. Kan je daarmee zijn? Met jouw triggers en pijnen die het aanraakt. Want dat is mijns inziens waar goed leerkrachtschap over gaat: eerlijk en open naar jezelf durven zijn en hier waar nodig mee aan de slag gaan. Zodat dan onze kinderen de weg naar hun lijf en hart kunnen blijven maken. Wandel je mee op het pad van introspectie?
