Waarom doen we dingen zoals we ze doen in het onderwijs? Waarom mogen kinderen bijvoorbeeld geen pet op in de klas? Want wat nou als dat ze wat afschermt voor alle prikkels? Heel vaak nemen we gedrag over van onze voorgangers. Onbewust. Iemand heeft ooit verzonnen dat een pet op in de klas niet kan. Dat dit onbeschoft en onbeleefd is. Maar hoe erg is een pet in de klas? Als het kind daardoor beter functioneert?
Het is interessant hoe ‘geprogrammeerd’ we zijn. Hoe onbewust we handelen. Als ik dit inbreng tijdens een teamtraining zijn leerkrachten vaak eerst even stil. ‘Ja, maar zo doet iedereen het toch?’ is dan hun reactie. ‘Ja, maar betekent dat, dat het altijd zo moet blijven?’ vraag ik ze dan.
Het grappige is: als kinderen om wat voor reden zeggen ‘Ja maar juf, iedereen deed het’ is vaak de reactie van de leerkracht: ‘Maar ben jij iedereen, of heb je ook een eigen mening..?’ Daarom mogen we veel meer wakker worden aan de geconditioneerde gedachtes in het onderwijs, die vaak helemaal niet van onszelf zijn. Dus lieve leerkracht: ben jij ‘een iedereen’ of ben jij een uniek individu en wil je wakker worden aan alle onbewustheid in het onderwijs?
Helaas is het onderwijssysteem een eenheidsworst geworden. En daar passen geen unieke kinderen in. Die moeten we net zolang kneden tot ze in de mal van dit onderwijssysteem passen en vervolgens in de mal van de samenleving. En daar passen dus ook geen unieke leerkrachten bij. Als ik dit schrijf, doet het me pijn. En toch heb ik hoop. Want wat nou als we met z’n allen wakker worden aan die eenheidsworst? En diep diep gaan voelen, dat we hier niet verder mee komen? Er zijn heel veel leerkrachten die dit ook willen. Die voelen dat we door de overheid en de inspectie in een mal gedrukt worden, waar we gewoonweg niet inpassen. Omdat iedereen nu eenmaal uniek is. De samenleving wankelt aan alle kanten. Systemen vallen om en zo ook die van het onderwijs. Er zullen dingen moeten veranderen. Leerkrachten geven nog steeds het beste van zichzelf en proberen te redden wat er te redden valt. Maar laten we nou eerlijk zijn: dit is een doodlopende weg. Niet voor niets vallen er zoveel leerkrachten uit en is het ziekteverzuim torenhoog. En kinderen spiegelen ons op alle mogelijke manieren dat het zo niet langer gaat.
Wil je echt goed burgerschapsonderwijs geven, dan zullen we eerst wakker moeten worden en zelf het werk moeten gaan doen. Elkaar wijzen op onze blinde vlekken. Elkaar de weg naar binnen wijzen. Kinderen zíjn namelijk nog binnen. Wij als volwassenen meestal niet meer. Verandering van binnen naar buiten. Dát is de echte verandering. Als wij gaan voelen dat dat wat er nu speelt in het onderwijs, écht niet meer kan, dan kan er verandering plaats vinden. Dan kan je er niet meer voor wegkijken. En dát werk, hebben wij als volwassenen te doen. Niet de kinderen. Loesje zei het al ‘Wat er ook speelt in het land, laat het vooral de kinderen zijn’. Dus.. Wie gaat er mee naar binnen? Kunnen de kinderen buiten blijven spelen!
Mijn training ‘Leren kijken onder water’ is hier een hele mooie stap in.